复次,施为解脱不为财物,若为财物不名为施,若为解脱则得无生及涅槃乐,是故智者应为解脱而行布施。
我昔曾闻,有一檀越诣僧房设会,檀越知识道人语上座言:“今日檀越饮食精细,好为檀越耐心说法。”是时上座已得三明六通具八解脱,善知他心深观察之,为何事故而设此会,乃知此会为财利故。尔时上座为此檀越说三恶道苦,而作是言:“善哉善哉!檀越汝今所设供养,极是时施,色香美味皆悉具足,极为清净,三恶道中无所乏少。”时知识道人语上座言:“何以为他咒愿三恶道中都无所乏?”时僧上座语彼道人子:“我虽年老倒错说法,然此檀越不习于戒,结使所使,我观彼心故作是说,此檀越为五欲乐及财宝畜生。”即说偈言:
施者所生处,财宝极广大,
以恃财宝故,能令起憍慢。
憍慢越法度,盲冥愚凡失,
以越法度故,则堕三恶趣。
处于三恶道,犹如己舍宅,
若生人天中,如似暂寄客。
是故戒施伴,俱受于涅槃,
戒能得生天,施能备众具,
所作为解脱,必尽于苦际。
譬如种藕根,花叶悉具得,
其根亦可食。修行于施戒,
亲近解脱林,快乐喻花叶,
根喻于解脱。是故修戒施,
必当为解脱,不应为世利。