复次,利养乱于行道,若断利养善观察瞋。
我昔曾闻,有一比丘在一园中,城邑聚落竞共供养,同出家者憎嫉诽谤。比丘弟子闻是诽谤,白其师言:“某甲比丘诽谤和上。”时彼和上闻是语已,即唤谤者善言慰喻,以衣与之。诸弟子等白其师言:“彼诽谤人是我之怨,云何和上慰喻与衣?”师答之言:“彼诽谤者于我有恩,应当供养。”即说偈言:
如雹害禾谷,有人能遮断,
田主甚欢喜,报之以财帛。
彼谤是亲厚,不名为怨家,
遮我利养雹,我应报其恩。
雹害及一世,利养害多身,
雹唯害于财,利养毁修道。
为雹所害田,必有少遗余,
利养之所害,功德都消尽。
如彼提婆达,利养雹所害,
由彼贪着故,善法无毫厘,
众恶极炽盛,死则堕恶道。
利养剧猛火,亦过于恶毒,
师子及虎狼。智者观察已,
宁为彼所伤,不为利养害。
愚者贪利养,不见其过恶,
利养远圣道,善行灭不生。
佛已断诸结,三有结都解,
功德已具满,犹尚避利养。
众中师子吼,而唱如是言:
“利养莫近我,我亦远于彼。”
有心明智人,谁当贪利养?
利养乱定心,为害剧于怨,
如以毛绳戮,皮断肉骨坏,
髓断尔乃止。利养过毛绳,
绝于持戒皮,能破禅定肉,
折于智慧骨,灭妙善心髓。
譬如婴孩者,捉火欲食之,
如鱼吞钩饵,如鸟网所覆,
诸兽坠阱陷,皆由贪味故。
比丘贪利养,与彼亦无异,
其味极鲜少,为患甚深重。
诈为谄佞者,止住利养中,
亲近愦闹乱,妨患之种子,
如似疥搔疮,搔之痒转增,
矜高放逸欲,皆因利养生。
此人为我等,遮于利养怨,
我以是义故,应尽心供养。
如是善知识,云何名为怨?
由贪利养故,不乐闲静处,
心常缘利养,昼夜不休息。
彼处有衣食,某是我亲厚,
必来请命我,心意多攀缘。
败坏寂静心,不乐空闲处,
常乐在人间,田利毁败故。
不乐寂定法,以舍寂定故,
不名为比丘,亦不名白衣。