二十七
昔者菩萨为清信士,所处之国其王行真,劝导臣民令知三尊,执戒奉斋者捐赋除役;黎庶巨细见王尚贤,多伪善而潜行邪。王以佛戒观察民操,有外善内秽,违佛清化,即权令而敕曰:“敢有奉佛道者罪至弃市。”讹善之徒靡不释真,恣心从其本邪。菩萨年耆,怀正真弘影之明,闻令惊曰:“释真从邪获为帝王,寿齐二仪富贵无外,六乐由心,吾终不为也。虽一餐之命,得睹三尊至真之化,吾欣奉之。怀俗记籍万亿之卷,身处天宫极天之寿,而闇于三尊,不闻佛经,吾不愿也。禀佛之言,即有戮死之患,吾甘心焉。经云:“众生自投三涂,获人道难,处中国难,六情完具难,生有道国难,与菩萨亲难,睹经信之难,贯奥解微难,值高行沙门清心供养难,值佛受决难。”吾宿功着,今睹佛经、获奉三宝,若值无道菹醯之酷、汤火之戾,终不释正从彼妖蛊也。”
王命有司廉察违命者,戮之市朝,廉人见菩萨志固不转,奉事三尊至意不亏,即执之以闻。王曰:“戮之于市。”阴使人寻听察其云。菩萨就死,诫其子曰:“乾坤始兴有人之来,众生处世,以六情乱行甚于狂醉,鲜睹三尊,导清明化也。尔幸知法,慎无释之。夫舍佛法之行,而为鬼妖之伪者,国丧必矣。吾宁舍身,不去真也。王今悖误,尔无从焉。”廉者以闻。王知行真,即欣而请之,执手升殿曰:“卿真可谓佛弟子者矣。”拜为国相,委任治政,舍佛清化之畴者,复其赋役,于是国境莫尚为善。”佛告诸沙门:“时国王者,弥勒是也。清信士者。吾身是也。菩萨执志度无极行持戒如是。