昔舍卫国梵志、长者出城游戏,展转到祇桓边。佛知其人有功德可度,佛即出坐一树下,放大光明照祇桓界,树木土石皆作金色。梵志见光,问从者曰:“此为何光乎?”从者答曰:“不知。”长者曰:“非是日光耶?”从人言:“日者光热,此光寒凉和调,非日光矣!”长者复问曰:“得无火光乎?”从人曰:“非火光,火者动摇不定,此光泽然,不像火光也!”从人思惟知之,语长者:“此是沙门瞿昙道德之光!”长者即曰:“勿说此!吾不喜瞿昙,速回车还。”佛便作变化,三面皆自然有大涧,所向不得过,唯于佛前有道径。从人白言:“瞿昙边有道过矣!事不得已。”如前,遥见如来,即以扇覆面;佛复以威神,使内外彻举目,故与佛相见。悟觉,下车,稽首作礼。佛与说法,便发无上正真道意,寻得不退转。背佛去者尚得道慧,何况信向者哉。