昔外国有人,多种白㲲草,若过时不取,失色不好。至时大雇客,晨夜兼功略不得息,主人以作人勤苦,大为作好肉羹故饭。时羹欲熟香气四闻,有一老鸱当其上飞,爪护粪正堕着羹中,厨士见之,即欲断取,即消散尽。厨人念曰:“欲更作羹,时节已晚;欲持食人中有不净。计此少粪不足败味,可食人,但自当不啖耳。”客皆来坐饭斟羹,客作既厨且饥,食之其羹,客呼厨士人,取好肉以啖之。厨士知不净,恐失人意,强咽吞之,不以为味也。佛借以为喻,三界众生脱美色欲,莫睹不净,展转惑沈,犹于饥夫食美羹者,菩萨大士入生死教现受色,具了不净不甘不乐,若厨士强食其肉吞而咽之,不味者矣!