(丹本第十卷初准)
二百六十九、
如是我闻:
一时,佛在王舍城耆尼山中。有一天女,名求迦尼娑,本是波纯提女,光色倍常,于其夜中,来诣佛所,威光晖曜,普照此山,悉皆大明,顶礼佛足,在一面坐,即说偈言:
口意宜修善,不应作诸恶,
身不以小恶,加害于世间。
观欲空无实,修于念觉意,
设自不乐苦,莫作损减业。
尔时,世尊赞天曰:“善哉!善哉!如汝所说:
口意宜修善,不应作众恶,
身不以小恶,加害于世间。
观欲空无实,修于念觉意,
若自不乐苦,莫作损减业。
时波纯提女闻佛所说,欢喜顶礼,即于坐没,还于天宫。
二百七十、
如是我闻:
一时,佛在舍卫国祇树给孤独园。尔时,阿难告诸比丘:“我今欲演四句之法,咸当善受,至心谛听,忆持莫忘。云何名为演四句法?
口意宜修善,不应作诸恶,
身不以小恶,加害于世间。
观欲空无实,修于念觉意,
若自不乐苦,莫作损减业。
时有一婆罗门,去阿难不远,闻说斯偈,即便思惟:“如此偈义,义味深远,非是人作,必是非人之所宣说,当往问佛。”作是念已,时,婆罗门即诣佛所,问讯已讫,在一面坐,白佛言:“瞿昙!我从阿难闻说此偈,如我思惟,此偈句义,非人所作。”
佛告婆罗门:“实尔!实尔!实是非人之所宣说,非人所造。我于往时,在王舍城耆尼山中,求迦尼娑天女来诣我所,顶礼我已,在一面坐,即说斯偈。而斯偈者,实非人说。”
时婆罗门闻佛所说,欢喜而去。
二百七十一、
如是我闻:
一时,佛在王舍城耆尼山中。时求迦尼娑天,本是波纯提女,身光晃曜,犹如电光。淳诚至信,归依三宝,来诣佛所,在一面坐,以此光明,普照此山,悉皆洞然。求迦尼娑天女即说偈言:
我今以种种,赞咏佛法僧,
今但略宣说,随意所乐足。
口意宜修善,不应造众恶,
身不以小过,加害于世间。
观欲性相空,修于念觉意,
若自不乐苦,莫作损减业。
尔时,世尊告天女言:“如是!如是!如汝所说。”求迦尼天女闻佛说已,欢喜顶礼,于此处没,还于天宫。
二百七十二、
如是我闻:一时,佛在毗舍离北猕猴彼岸精舍之中。时波纯提天女、拙罗天女,光色倍常,往诣佛所,顶礼佛足,在一面坐。时此二天女放大光明,遍照猕猴及毗舍离,悉皆大明。时拙罗天女即说偈言:
世尊婆伽婆,无上等正觉,
在于毗舍离,住于大林中。
求迦尼娑天,并及于拙罗,
波纯提女等,稽首尊足下。
我往昔曾闻,能善称说法,
牟尼世尊者,今现在演说。
诸有生讥毁,如斯深法者,
是则名愚痴,后必堕恶趣。
有能赞圣法,成就具于念,
是名有智者,后必生善处。
时求迦尼娑天女复说偈言:
口意宜修善,不应造众恶,
身不以小恶,加害于世间。
观欲性相空,修于念觉意,
若自不乐苦,莫作损减业。
尔时,世尊告天女言:“如是!如是!如汝所说。”时天女等闻佛说已,欢喜而去。
二百七十三、
如是我闻:
一时佛在舍卫国祇树给孤独园。时有一天,于其夜中,来诣佛所,威光大明,遍照祇洹,顶礼既已,退坐一面,而说偈言:
不触者勿触,触者必还报,
以如是事故,不应妄有触。
若非津济处,不应作渡意。
尔时,世尊以偈答曰:
可瞋而不瞋,清净无结使,
若欲恶加彼,恶便及己身。
如逆风扬土,尘来自坌身,
欲以瞋加彼,彼受必还报。
是二并名恶,两俱不脱患,
若瞋不加报,能伏于大怨。
尔时,天复以偈赞言:
往昔已曾见,婆罗门涅槃,
久弃舍嫌怖,能度世间爱。
尔时,此天说此偈已,欢喜而去。
二百七十四、
如是我闻:
一时,佛在舍卫国祇树给孤独园。时有一天,光颜炽盛,容色殊常,来诣佛所,顶礼佛足,在一面坐,而说偈言:
婴愚少智者,造于诸恶业,
为已自作怨,后受大苦报。
尔时,世尊以偈答曰:
所作业不善,作已自烧煮,
愚痴造众恶,受报悲啼哭。
天复以偈赞言:
往昔已曾见,婆罗门涅槃,
久弃舍嫌怖,能度世间爱。
尔时,此天说此偈已,欢喜顶礼,还于天宫。
二百七十五、
如是我闻:
一时佛在舍卫国祇树给孤独园。时有一天,威容光赫,颜色殊常,来诣佛所,既顶礼已,退坐一面,而说偈言:
不以言说故,得名为沙门,
此实趣向道,成就坚履迹。
若有勇健者,能深修禅定,
获得于解脱,坏于魔结缚。
作及不作业,二俱称实说,
诈伪无诚信,智者所弃捐。
己身实无得,虚赞以自憍,
诈伪虚诳说,世间之大贼。
尔时,世尊以偈答曰:
不显己功德,不知他心行,
知已复涅槃,能度世间爱。
尔时,此天闻佛偈已,而白佛言:“我于今者,实有罪过,唯愿听我诚心忏悔。”时佛默然。天复说偈言:
我今说罪悔,汝不受我悔,
怀恶心不善,不舍于怨嫌。
世尊以偈复答天曰:
说罪言忏悔,内心实不灭,
云何除嫌隙? 云何而得善?
天又说偈重问曰:
人谁无𠎝过? 人谁无误失?
何谁离愚痴? 何谁常具念?
尔时,世尊以偈答曰:
如来婆伽婆,正智得解脱,
彼无诸𠎝过,亦复无得失,
彼已离愚痴,能具于正念。
天复以偈赞言:
我昔已曾见,婆罗门涅槃,
久弃舍嫌怖,能度世间爱。
尔时,此天说此偈已,欢喜而去。
二百七十六、
如是我闻:
一时,佛在王舍城迦兰陀竹林。尔时,提婆达多友瞿迦梨,往诣佛所,在一面立。佛告瞿迦梨:“汝于舍利弗有缘,莫生嫌想。舍利弗、目连净修梵行,心意柔软,汝莫生嫌恨,长夜受诸苦恼。”
瞿迦梨言:“我信佛语,我随于佛,然舍利弗、目连实有恶欲,恶欲于彼,实得自在,彼随恶欲。”
佛复告瞿迦梨:“汝今勿于彼二人所,生嫌恨心。”如是至三。而瞿迦梨虽闻佛言,恶心不改,舍佛而去。去佛不远,身生恶疮,初如芥子,须臾之顷,犹如豆许,复渐长大,如毗梨果,身体烂溃,脓血流出,身坏命终,堕大莲华地狱。
时有三天,光色倍常,于其夜中,来至佛所,顶礼佛足,在一面立。第一天白佛言:“世尊!瞿迦梨是夜命终。”第二天言:“堕大莲华地狱。”第三天即说偈言:
夫人生世,斧在口中,由其恶言,
自斩其身。应赞而毁,应毁而赞,
口出绮语,后受苦殃。绮语夺财,
是故小过,谤佛圣贤,是名大患。
受苦长远,具满百千,入尼罗浮,
及三十六,入阿浮陀,乃至堕彼,
五阿浮陀。诽谤贤圣,口意造恶,
入斯地狱。
时彼三天礼佛足已,还于天宫。
尔时,佛告诸比丘:“汝等欲闻彼阿浮陀地狱寿命长短以不?”
比丘白言:“愿为我说,我等闻已,信受忆持。”
尔时,世尊告诸比丘:“二十佉利胡麻得波罗捺,满溢一车,有长寿人,足满百年取其一粒,如是胡麻一切都尽,此阿浮陀地狱所得寿命,犹故未尽。此二十阿浮陀抵,成一尼罗浮陀。二十尼罗浮陀抵,一呵吒吒。二十呵吒吒抵,一睺睺。二十睺睺抵,一莲华地狱。二十莲华地狱抵,一大莲华地狱。瞿迦梨比丘以谤舍利弗、目连故,堕是大莲华地狱中。”
佛告诸比丘:“被烧燋柱,尚不应谤,况情识类。”
佛说是已,诸比丘闻佛所说,欢喜奉行。
二百七十七、
如是我闻:
一时,佛在舍卫国祇树给孤独园。时有一天,光色倍常,威颜晃曜,遍照祇洹,来诣顶礼,退坐一面,而说偈言:
云何轻贱他,及不轻贱他?
为他所轻贱,以何为首目?
我今问如来,大仙为我说。
尔时,世尊以偈答曰:
善知不轻贱,不知名轻贱。
乐法名恭敬,慢法名不恭。
不近善知识,是名不敬首。
乐行于非法,亲友生怨嫉。
与怨为亲友,是为不敬首。
如有妇女人,履行不贞良,
好与奸淫通,作于无理行,
男子违礼度,其义亦复然,
如是等名为,轻贱之元首。
斗秤欺诳人,巧伪不均平,
苟且怀贪利,是名轻贱首。
博弈相侵欺,损丧钱财尽,
如是等名为,轻贱之首目。
嗜睡着美味,早眠而晚起,
懈怠于事务,而复喜瞋恚,
如斯之等人,亦名轻贱首。
耳珰及镮钏,擎盖锦屣履,
贫穷自严饰,是名轻贱首。
财物既鲜少,爱着情愈浓,
虽生刹利种,冀求得王位,
如是愚痴人,是名轻贱首。
财宝其业大,多眷属亲友,
自食于美味,不分施与他,
受他好饮食,及得财宝利,
彼来至己家,都无报答心,
乃至不与食,是名轻贱首。
父母年朽迈,衰老既至已,
自食于甘美,终不知供养,
如斯之等人,是名轻贱首。
父母及兄弟,亲属并姊妹,
打骂出恶言,是名轻贱首。
沙门婆罗门,中时来至家,
不请不施食,是名轻贱首。
沙门婆罗门,及贫穷乞丐,
骂辱不施食,是名轻贱首。
谤佛及声闻,出家在家人,
为此非法事,是名轻贱首。
实非是罗汉,自称是罗汉,
天人婆罗门,沙门中大贼,
若为如是者,是名轻贱首。
如斯之等类,为他所轻贱,
世间可轻贱,我悉知见之,
宜应远舍离,如怖畏险道。
天复以偈赞言:
我昔已曾见,婆罗门涅槃,
久弃舍嫌怖,能度世间爱。
尔时,此天说此偈已,欢喜而去。
二百七十八、
如是我闻:
一时,佛在舍卫国祇树给孤独园。时有一天,颜容晖赫,光色甚明,遍于祇洹,来诣佛所,顶礼足已,退坐一面,而说偈言:
谁名为敬顺? 谁名为陵邈?
谁为婴愚戏,如小儿弄土?
尔时,世尊以偈答曰:
男子若敬顺,女人必陵邈。
男子若陵邈,女人必敬顺。
女人婴愚戏,如小儿弄土。
天复以偈赞言:
我昔已曾见,婆罗门涅槃,
久弃舍嫌怖,能度世间爱。
尔时,此天说此偈已,欢喜还宫。
二百七十九、
如是我闻:
一时,佛在舍卫国祇树给孤独园。时有一天,身光晃曜,犹如电光,遍照祇洹,赫然甚明,来诣佛所,顶礼足已,退坐一面,而说偈言:
觉观意欲来,遮止应遮止,
一切尽遮止,不造生死尘。
尔时,世尊以偈答曰:
觉观意欲来,遮止应遮止,
不应一切遮,但遮恶觉观。
恶恶应遮止,遮止能遮止,
若能如是者,不为生死遮。
天复以偈赞言:
我昔已曾见,婆罗门涅槃,
久弃舍嫌怖,能度世间爱。
尔时,此天说此偈已,欢喜还宫。
二百八十、
如是我闻:
一时,佛在舍卫国祇树给孤独园。时有一天,身光晃曜,遍照祇洹,来诣佛所,礼佛足已,退坐一面,而说偈言:
云何得名称? 云何得财业?
云何得称誉? 云何得亲友?
尔时,世尊以偈答曰:
持戒得名称,布施得财宝,
实语得称誉,普施众皆亲。
天复以偈赞言:
我昔已曾见,婆罗门涅槃,
久弃舍嫌怖,能度世间爱。
尔时,此天说此偈已,欢喜还宫。
二百八十一、
如是我闻:
一时,佛在舍卫国祇树给孤独园。时有一天,光颜晃曜,赫然甚明,遍于祇洹,来诣佛所,顶礼佛足,退坐一面,而说偈言:
云何生为人,如见极明了,
集诸财宝利,多少义云何?
尔时,世尊以偈答曰:
先学众技能,次集诸财宝,
集财为四分,一分供衣食,
二分营作事,一分俟匮乏。
种田是初业,商估是为次,
蕃息养牛群,羔羊并六畜。
复有诸子息,各为求妻妇,
出女并姊妹,及六畜家法,
调和得利乐,不和得苦恼。
作事令终讫,终不中休废,
智者善思惟,深知于得失。
善解作不作,财宝来趣己,
如河归大海,勤修于事业。
如蜂采众华,日日常增长,
昼夜聚财业,如彼蜂增长。
财不寄老朽,不与边远人,
恶人作鄙业,势力胜己者,
终不以财宝,与如是等人。
与财为亲厚,债索时忿诤,
怪哉财义利,失财失亲友。
但如法聚财,不应作非法,
丈夫如法作,端严极炽盛。
既能自衣食,又复惠施人,
调适不失度,命终得生天。
天复以偈赞曰:
我昔已曾见,婆罗门涅槃,
久弃舍嫌怖,以度世间爱。
尔时,此天说此偈已,欢喜还宫。
二百八十二、
如是我闻:
一时,佛在舍卫国祇树给孤独园。尔时,佛告诸比丘:“乃往古昔,俱萨罗国有一善弹琴人,名俱㝹罗,涉路而行。时有六天女各乘宫殿,陵虚而行。天等出宫,语此人言:“舅可为我弹奏清琴,我当歌舞。”时弹琴人睹其容貌,光明异常,生希有想。问言:“姊妹!作何功德,得生斯处?尔先为我说其先因,我当为尔弹奏清琴。”天女答曰:“汝今但当为我弹琴,我于歌中,自说往缘。”时俱㝹罗于六天前即鼓琴,时,第一天女而说偈言:
诸能以上衣,用施于他人,
人中生尊胜,处天如我今。
身如真金聚,光色甚凞怡,
天女有数百,我为最尊胜。
施于所爱物,其福胜如是。
第二天女复说偈言:
若以诸上味,肴膳饮食施,
生人为男女,男女中最胜。
若生于天上,犹如我今日,
以舍所爱故,随意受快乐。
汝观我宫殿,乘空自在行,
身如真金聚,光颜甚殊妙。
天女有数百,我为最尊胜,
施上味饮食,获胜报如是。
第三天女复说偈言:
若以胜妙香,布施而修福,
生人得尊胜,处天如我身,
以舍所爱故,随意受快乐。
汝观我宫殿,乘空自在行,
身如真金聚,光颜甚殊妙。
天女有数百,我为最尊胜,
以施胜香故,获报得如是。
第四天女复说偈言:
我本人中时,孝事难舅姑,
骂詈粗恶言,我悉能忍受。
是故于今者,获得此天身,
以能孝顺故,随意受快乐。
汝观我宫殿,乘空自在行,
身如真金聚,光颜甚殊妙。
天女有百数,我为最尊胜,
以能孝事故,获胜报如是。
第五天女复说偈言:
我于先身时,属人为婢使,
奉侍于大家,随顺不瞋戾,
精勤不懈怠,早起而晚卧。
若于大家所,得少饮食时,
分施于沙门,及与婆罗门,
是故得天身,随意受快乐。
汝观我宫殿,乘空自在行,
身如真金聚,光颜甚殊妙。
天女数百中,我最为尊胜,
处贱修福田,获胜报如是。
第六天女复说偈言:
我于先身时,得见于比丘,
及以比丘尼,生大欢喜心。
彼教我精勤,得闻彼说法,
一日受斋法,是故今生天。
随意受快乐,汝观我宫殿,
乘空自在行,身如真金色,
光颜甚殊妙。天女数百中,
我为最尊胜。汝今且观我,
以用善教故,获胜报如是。
时弹琴者复说偈言:
我今极善行,可乐萨罗林,
我今见天女,晃曜如电光,
见闻如斯事,还归造功德。
尔时,比丘闻佛所说,欢喜奉行。
二百八十三、
如是我闻:
一时,佛在舍卫国祇树给孤独园。时有一天,光色倍常,来至佛所,顶礼佛足,在一面坐。是天威德,光明炽盛,普照祇洹,悉皆大明。彼天尔时即说偈言:
云何起必坏? 云何遮不生?
云何舍所畏? 云何成法乐?
尔时,世尊以偈答曰:
瞋恚起时灭,贪欲生必遮,
弃无明无畏,证灭最为乐。
弃恚舍贪欲,出于诸结使,
不著于色名,观诸法空林。
欲为生死根,欲能生诸苦,
断欲得解脱,诸苦亦复然。
苦得解脱故,苦本亦解脱,
婴愚无智者,放逸不观苦。
是故没苦海,缠缚无穷已,
智者捡乱心,不宜着诸欲。
夫为放逸行,能坏禅定乐,
是故应摄想,勿得着欲染。
譬如巨富者,守护其珍宝。
尔时,天复以偈赞言:
往昔已曾见,婆罗门涅槃,
嫌怖已弃舍,能度世间爱。
尔时,此天说此偈已,欢喜而去。
二百八十四、
如是我闻:
一时,佛在舍卫国祇树给孤独园。尔时,有天,光色倍常,来至佛所,顶礼佛足,在一面坐。是天威德,光明炽盛,普照祇洹,悉皆大明。彼天尔时即说偈言:
虽到于五尘,不名为贪欲。
思想生染着,乃名为贪欲。
欲能缚世间,健者得解脱。
尔时,世尊以偈答曰:
欲性本无常,断灭则悟道,
着欲生系缚,永不得解脱。
若以信为伴,不信莫由起,
名称转增长,寿终得生天。
若复断除欲,不数数受有,
不还来生死,永入于涅槃。
知身空无我,观名色不坚,
不著于名色,从是而解脱。
亦不见解脱,及以非解脱,
哀愍利群生,广饶益一切。
天复以偈赞言:
往昔已曾见,婆罗门涅槃,
嫌怖久舍离,能度世间爱。
尔时,此天说此偈已,欢喜而去。
二百八十五、
如是我闻:
一时,佛在舍卫国祇树给孤独园。尔时,有天光明倍常,来至佛所,头面礼佛,在一面坐,而说偈言:
应共谁止住? 复应亲近谁?
从谁所受法,得利不生恶?
尔时,世尊以偈答曰:
应共善人住,亲近于善者,
从彼人受法,得利不生恶。
应共善人住,亲近于善者,
从彼人受法,智者得利乐。
应共善人住,亲近于善者,
从彼人受法,智者得名誉。
亲近于善者,从彼人受法,
智者得解慧,是故应共住。
亲近于善者,从彼人受法,
亲族中尊胜,能离于忧愁,
于一切苦中,而能得解脱。
远离诸恶趣,能断一切缚,
纯受上妙乐,得近于涅槃。
天复以偈赞言:
往昔已曾见,婆罗门涅槃,
嫌怖久弃舍,能度世间爱。
尔时,此天说此偈已,欢喜而去。
二百八十六、
如是我闻:
一时,佛在舍卫国祇树给孤独园。尔时,有天光明倍常,普照祇洹,悉皆大明,来诣佛所,顶礼佛足,却坐一面,而说偈言:
贪吝贫穷苦,皆由不惠施,
若欲求福德,智者应施与。
尔时,世尊以偈答曰:
可怖莫过贪,贫乏恒饥渴,
恐贫不布施,不施畏甚大。
今世若后世,饥穷苦难计,
若得少能施,得多亦能施。
生时得快乐,寿终得生天,
难施而能施,是名难作业。
婴愚不知解,诸佛贤圣法,
愚智俱命终,生处各别异。
愚者堕地狱,受于种种苦,
智者生人天,乃可得解脱。
贫穷捃拾活,以用养妻子,
净心割少施,其福无有量。
设百千大祀,供养于一切,
不及贫布施,十六分中一。
大祀有鞭打,侵掠他财宝,
种种苦恼人,以成大祀业。
以恶取财宝,众皆不欢悦,
如是不净施,及以小净施,
受报有好丑,不可以相比。
如法聚财物,终不非法求,
得财舍用施,正直而施与。
具戒修禅定,正直者受取,
福聚布四方,犹如大海水。
天复以偈赞言:
往昔已曾见,婆罗门涅槃,
嫌怖久舍离,能度世间爱。
尔时,此天说此偈已,欢喜而去。
二百八十七、
如是我闻:
一时,佛在王舍城毗婆山侧七叶窟中。时佛为佉陀罗刺脚,极为苦痛,如来默受,虽复苦痛,无所请求。
尔时,有八天子颜容端正,来诣佛所。中有一天言:“沙门瞿昙实是丈夫人中师子,虽受苦痛,不舍念觉,心无恼异,若复有人于瞿昙大师子所生诽谤者,当知是人甚大愚痴。”
第二天亦作是说:“瞿昙沙门丈夫龙象,虽受苦痛,不舍念觉,心无恼异,若复有人于瞿昙龙象所生诽谤者,当知是人甚大愚痴。”
第三天复作是言:“沙门瞿昙如善乘牛。”第四天复作是言:“沙门瞿昙如善乘马。”第五天复作是言:“沙门瞿昙犹如牛王。”第六天复作是言:“沙门瞿昙无上丈夫。”第七天复作是言:“沙门瞿昙人中莲花。”
第八天复作是言:“沙门瞿昙犹如分陀利,观彼禅寂,极为善定,终不矜高,亦不卑下。止故解脱,解脱故止。”时第八天即说偈言:
非彼清净心,假使满百千,
通达五比施,为于戒取缚,
没溺爱欲海,不能度彼岸。
尔时,八天说此偈已,顶礼佛足,还其所止。
垂下及遮止 名称及技能
弹琴并弃舍 种别.善丈夫
悭贪不惠施 八天为第十
二百八十八、
如是我闻:
一时,佛在舍卫国祇树给孤独园。时有一天,颜色殊常,来诣佛所,赫然大明,顶礼佛足,在一面坐,而说偈言:(丹本澄函第十一卷初准)
譬如彼大地,广大无有边,
又亦如巨海,甚深无崖际。
须弥极高峻,无以能喻及,
谁如那罗延? 男子中无比。
尔时,世尊以偈答曰:
无物广于爱,深大不过腹,
憍慢高须弥。唯有佛世尊,
于诸男子中,最胜无伦匹。
天复以偈赞言:
往昔已曾见,婆罗门涅槃,
嫌怖久舍离,能度世间爱。
尔时,此天说此偈已,欢喜还宫。
二百八十九、
如是我闻:
一时,佛在舍卫国祇树给孤独园。时有一天,于其中夜,来诣佛所,威光照曜,赫然甚明,顶礼佛足,在一面坐,而说偈言:
何物火不烧,旋岚不能坏?
劫尽大洪水,一切浸烂坏,
何物于彼所,而得不烂溃?
男子若女人,所有诸财宝,
以何方便故,王贼不能侵?
是何坚牢藏,无能毁坏者?
尔时,世尊以偈答曰:
福聚火不烧,旋岚不吹坏,
劫尽洪水浸,不能令腐朽。
男女有福聚,王贼不能侵,
福是坚牢藏,无能侵毁者。
天复以偈赞言:
往昔已曾见,婆罗门涅槃,
嫌怖久舍离,能度世间爱。
尔时,此天说此偈已,欢喜还宫。
二百九十、
如是我闻:
一时,佛在舍卫国祇树给孤独园。时有一天,于其夜中,来诣佛所,威光照曜,赫然大明,顶礼佛足,却坐一面,而说偈言:
谁能具旷路,涉道之资粮?
以何因缘故,贼所不能劫?
设复逢奸恶,云何得守护?
云何被劫夺,而生大欢喜?
云何常亲近,智者生欣悦?
尔时,世尊以偈答曰:
信为远资粮,福聚非贼劫,
贼劫戒遮杀,沙门劫生喜,
数亲近沙门,智者生欣悦。
天复以偈赞言:
往昔已曾见,婆罗门涅槃,
嫌怖久舍离,能度世间爱。
尔时,此天说此偈已,欢喜还宫。
二百九十一、
如是我闻:
一时,佛在舍卫国祇树给孤独园。时有一天,光色倍常,于其中夜,来诣佛所,威光赫然,悉皆大明,顶礼佛足,却坐一面,而说偈言:
乐者所思念,称意尽获得,
一切诸乐中,欲乐最为胜。
尔时,世尊以偈答曰:
乐者无思念,苦者有愿求,
若人舍思愿,是为最为胜。
天复以偈赞言:
往昔已曾见,婆罗门涅槃,
嫌怖久舍离,能度世间爱。
尔时,此天说此偈已,欢喜还宫。
二百九十二、
如是我闻:
一时,佛在舍卫国祇树给孤独园。时有一天,光颜殊特,赫然大明,来诣佛所,顶礼佛足,退坐一面,而说偈言:
佛为天人师,于诸物中胜,
能知一切法,利益诸世间。
一切诸难中,何物最为难?
唯愿大仙尊,为我分别说。
尔时,世尊以偈答曰:
于他得自在,忍彼触恼难。
贫穷能布施,危厄持戒难。
盛年处荣贵,舍欲出家难。
天复以偈赞言:
往昔已曾见,婆罗门涅槃,
嫌怖久舍离,能度世间爱。
尔时,此天说此偈已,欢喜还宫。
二百九十三、
如是我闻:
一时,佛在舍卫国祇树给孤独园。时有一天,来诣佛所,威光晃曜,赫然大明,顶礼佛足,退坐一面,而说偈言:
车为云何生? 谁将车所至?
车去为远近,车云何损灭?
尔时,世尊以偈答曰:
从业出生车,心将转运去,
去至因尽处,因尽则灭坏。
天复以偈赞言:
往昔已曾见,婆罗门涅槃,
嫌怖久舍离,能度世间爱。
尔时,此天说此偈已,欢喜还宫。
二百九十四、
如是我闻:
一时,佛在舍卫国祇树给孤独园。时有一天,光色倍常,来诣佛所,身光晃曜,遍照祇洹,悉皆大明。时此天子却坐一面,而白佛言:“世尊!须多蜜奢锯陀女生子。”
佛言:“斯是不善,非是善也。”
尔时,此天即说偈言:
子生世言乐,生子极欣庆,
父母渐老朽,何故说不善?
尔时,世尊以偈答曰:
我知生子者,必有爱别离,
阴聚和合苦,此都非是子。
是名与诸苦,婴愚谓为乐,
是故我说言,生子为不善。
不善作善想,不爱作爱想,
苦作于乐想,放逸所极熟。
天复以偈赞言:
往昔已曾见,婆罗门涅槃,
嫌怖久舍离,能度世间爱。
尔时,此天说此偈已,欢喜还宫。
二百九十五、
如是我闻:
一时,佛在舍卫国祇树给孤独园。时有一天,光颜晖曜,威色倍常,赫然大明,来诣祇洹,顶礼佛足,在一面坐,而说偈言:
云何自思算,不为烦恼覆?
云何复名为,永离于众数?
尔时,世尊以偈答曰:
若善算计者,二漏不流转,
名色永已灭,彼名离众处。
总数不覆藏,已去于总数。
天复以偈赞言:
往昔已曾见,婆罗门涅槃,
嫌怖久舍离,能度世间爱。
尔时,此天说此偈已,欢喜还宫。
二百九十六、
如是我闻:
一时,佛在舍卫国祇树给孤独园。时有一天,光色晖曜,赫然大明,来诣祇洹,顶礼佛足,退坐一面,而说偈言:
何物重于地? 何物高于空?
何物疾于风? 何物多草木?
尔时,世尊以偈答曰:
持戒重于地,憍慢高于空,
心念疾于风,乱想多草木。
天复以偈赞言:
往昔已曾见,婆罗门涅槃,
嫌怖久舍离,能度世间爱。
尔时,此天说此偈已,欢喜还宫。
二百九十七、
如是我闻:
一时,佛在舍卫国祇树给孤独园。时有一天,威颜晃曜,光色殊常,来诣祇洹,赫然大明,顶礼佛足,退坐一面,而说偈言:
修行何戒行? 复作何威仪?
有何功德力? 造作何业行?
具足何等法,得生于天上?
愿世尊悲愍,为我开显说。
尔时,世尊以偈答曰:
我今为汝说,汝当至心听。
诸欲生天者,先当断杀生。
善修于禁戒,守摄于诸根,
不害有生类,便得生天上。
不盗他财物,彼与乐受取,
断于奸盗心,便得生天上。
不奸他妇女,度邪淫彼岸,
自足己妻色,便得生天上。
为利自己身,亦欲利于彼,
并为财利故,远离诸放逸。
实语不虚妄,便得生天上。
除去于两舌,不斗乱彼此,
乐出和合语,以此因缘故,
便得生天上。断于粗恶言,
谗刺触恼故,吐辞皆柔软,
闻者生欣悦,以是业缘故,
得生于天上。除断于绮语,
不谈无益事,知时而说法,
便得生天上。若聚落旷野,
不生贪利想,于他财物所,
不起愚痴心,便得生天上。
慈心不害物,不挟怨憎心,
向于群生类,心无怒害想,
便得生天上。信业及果报,
能修信施者,二事俱生信,
具足得正见,便得生天上。
如斯众善法,白净十业道,
悉能修行者,必得生天上。
天复以偈赞言:
往昔已曾见,婆罗门涅槃,
久舍于嫌怖,能度世间爱。
尔时,此天说此偈已,欢喜还宫。
大地.火不烧 谁赍粮.所愿
甚能及车乘 锯陀女.算数
何重并十善