昔有长老婆罗门,名萨遮尼犍,才明多智国中第一。有五百弟子,贡高自大不顾天下,以铁鍱鍱腹,人问其故,答曰:“恐智溢出故也。”闻佛出世道化明达,心怀妒嫉寤寐不安,语诸弟子:“吾闻瞿昙沙门自称为佛,今当往问深妙之事,令其心悸不知所陈。”即与弟子往到祇洹列住门外,遥见世尊威光赫奕如日初出,五情腾踊喜惧交错,于是径前为佛作礼,佛命就座。坐讫尼犍问佛言:“何谓为道?何谓为智?何谓为长老?何谓为端正?何谓为沙门?何谓为比丘?何谓为仁明?何谓为有道?何谓为奉戒?若能解答愿为弟子。”
于是世尊观其所应以偈答言:
“常愍好学正心以行,
唯怀宝慧是谓为道。
所谓智者不必辩言,
无恐无惧守善为智。
所谓老者不以年耆,
形熟发白憃愚而已。
谓怀谛法顺调慈仁,
明达清洁是为长老。
所谓端正非色如华,
贪嫉虚饰言行有违。
谓能舍恶根原已断,
慧而无恚是谓端正。
所谓沙门不必除发,
妄语贪取有欲如凡。
谓能止恶恢廓弘道,
息心灭意是谓沙门。
所谓比丘非持乞食,
邪行望彼求名而已。
谓舍罪业净修梵行,
慧能破恶是为比丘。
所谓仁明非口所言,
用心不精外顺而已。
谓心无为内行清虚,
此彼寂灭是为仁明。
所谓有道非救一物,
普济天下无害无道。
奉持法者不以多言,
虽素少闻身依法行。
守道不忘是为奉法。”
萨遮尼犍及五百弟子,闻佛此偈欢喜开解,弃捐贡高皆作沙门,尼干一人发菩萨心,五百弟子皆得阿罗汉道。